Vertragen in een wereld die steeds sneller lijkt te draaien

Andy Fierens is een van de vaakst optredende dichters van de Lage Landen. Die ervaring kwam goed van pas om aan de slag te gaan met niet minder dan zestig vijfdejaars van Onze-Lieve-Vrouw-Presentatie in Bornem. Lees nu het voorwoord van de bundel die hij met de jongeren realiseerde.

Meer dan eens stootte ik de afgelopen jaren in de media op jammerklachten van auteurs, acteurs of muzikanten die niet meer willen optreden voor of workshops geven aan tieners op de middelbare school. Jongeren zouden alleen nog bezig zijn met hun smartphone en zich daarenboven respectloos en ongeïnteresseerd opstellen, aldus die collega’s.

Het zal allemaal wel meevallen, zei ik tegen mezelf toen ik mij kandidaat stelde voor de auteursresidenties van Literatuur Vlaanderen. Maar ik maakte me stiekem toch ook een beetje zorgen. Wat als ze inderdaad niet geïnteresseerd zijn en mijn lessen tot een hel maken? Dat unheimliche gevoel werd er niet beter op toen ik mijn project ging voorstellen aan de ruim zestig vijfdejaars van OLVP die in aanmerking kwamen voor deelname aan mijn residentie. Ze kregen de keuze: meestappen in mijn verhaal of een ander project uitwerken.

“Onmogelijk,” werd mij hier en daar gezegd. “Met zo’n grote groep kun je moeilijk tot resultaten komen, we raden je aan om de groep te halveren,” adviseerden mijn contactpersonen bij Literatuur Vlaanderen me. Maar dat kon ik niet over mijn hart krijgen.

Twee weken later lieten de overige leerlingen weten dat ze bij nader inzien toch ook liever mee aan boord kwamen. Hoe kon ik weigeren? Met ruim zestig leerlingen gingen we aan de slag. Ondertussen zijn we ettelijke maanden verder en is mijn residentie op OLVP Bornem afgelopen. Ik ben blij vast te stellen dat mijn angsten en zorgen voor het verloop van deze samenwerking ongegrond waren. Dankzij de niet aflatende inzet van alle leerlingen kan ik zeggen dat mijn auteursresidentie meer dan geslaagd is.

Ik ben dan ook bijzonder trots op deze groep studenten, waarover ik zonder blozen kan zeggen dat ze bijzonder veel in hun mars hebben. Samen met mij maakten ze de sprong in het onbekende en samen zijn we er tot het einde voor gegaan. Ik was verrast door hun inzet, hun ideeën en hun enthousiasme. Ik ben ook dankbaar en blij voor de tijd die ik met hen mocht doorbrengen en voor de dingen die ik op mijn beurt van hen mocht leren.

De gedichten in het boek dat we creëerden, vormen maar een klein onderdeel van alle gedichten die de vijfdejaars de afgelopen maanden hebben geschreven. En verder schreven ze ook nog prachtige, even vaak ontroerende, spannende als grappige en mysterieuze verhalen voor een audiowandeling door Bornem.

Ik wens ‘mijn’ leerlingen stuk voor stuk het allerbeste toe in de toekomst. Ik verwacht niet dat ze, nu ons project is afgelopen, voor een carrière als dichter kiezen – het idee alleen al zal menige ouder bijna een hartaanval bezorgen – maar ik hoop dat er leerlingen zijn die op regelmatige basis iets zullen blijven toevertrouwen aan het papier: gevoelens, hersenkronkels, verhalen, dagboeknotities of gedichten; de keuze is aan hen.

Tot slot wil ik mijn bijzondere dank uitspreken aan Karen Rochtus, Anja Liers en Elke Adriaenssens. Zonder hun onvoorwaardelijke hulp en de inbreng van hun ideeën, hadden we dit project nooit tot een goed einde kunnen brengen. Ik maak een diepe buiging voor jullie.