Luuk Gruwez

Biografie

Luuk Gruwez (1953) woont sinds 1976 in Hasselt, waar hij tot 1995 werkzaam was in het kunstonderwijs. In 1973 verschijnt zijn debuut ‘Stofzuigergedichten’ (Uitgeverij Orion), waarna de dichtbundels elkaar vlotjes opvolgen. Met de dichtbundel ‘De feestelijke verliezer’ (Manteau, 1985) breekt hij voor het eerst echt door en ook volgende bundels, zoals ‘Dikke mensen’ (De Arbeiderspers, 1990) en ‘Vuile manieren’ (De Arbeiderspers, 1994), werden meermalen bekroond.

In 1993 neemt Luuk Gruwez deel aan het Groot Dictee van de Nederlandse Taal in Den Haag en eindigt hij tweede, eerste in de categorie Bekende Vlamingen en Nederlanders. Pas sinds 1992 publiceert hij ook min of meer autobiografisch proza: ‘Het bal van opa Bing’ (De Arbeiderspers, 1994) wordt bekroond met de Geertjan Lubberhuizenprijs voor het beste prozadebuut. Eind 1998 verschijnt in de prestigieuze autobiografische reeks ‘Privé-Domein’ het boek ‘Het land van de wangen’ (De Arbeiderspers). Ruim 20 jaar later in 2020 volgt in dezelfde reeks de tegenhanger ‘Het land van de handen’.   De recentste poëziebundel van de dichter heet ‘Bakermat’ (De Arbeiderspers) en ziet eind 2018 het licht.

Met onder meer zeven gedichten in het ‘Groot Verzenboek’ van Jozef Deleu, acht in Komrij's ‘Nederlandse poëzie van de 19de t/m de 21ste eeuw’ en zeven in ‘De Nederlandse poëzie van de twintigste en eenentwintigste eeuw in 1000 en enige gedichten’ van Ilja Leonard Pfeijffer geldt Luuk Gruwez als een van de meest gebloemleesde dichters in het Nederlandse taalgebied.