Karen Curé
Biografie
Karen Curé (1967) studeerde in Gent om bio-ingenieur te worden en vertrok na haar studies naar Chili om vissen en schelpdieren te kweken. Ze verbleef daar vier jaar en omdat er toen nog geen e-mail was, schreef ze elke week een brief naar haar ouders. Na haar verblijf in Chili keerde ze terug naar Gent, waar ze nu nog altijd woont. Omdat er geen brieven meer nodig waren, begon ze verhalen te schrijven. Met die verhalen won ze een aantal wedstrijden. Geleidelijk aan werden de verhalen langer tot ze in een boek pasten. Haar eerste boek, 'Het meisje dat in een doosje wilde kruipen (Clavis), verscheen in 2010 en werd meteen genomineerd voor de Leesjury.
Karen heeft, naast haar jeugdboeken, ook enkele korte verhalen geschreven voor ouderen. Een van haar verhalen, "Brieven van Alice", een bijna waargebeurd verhaal over haar grootmoeder tijdens de Eerste Wereldoorlog, werd uitgebeeld in het Visserijmuseum in Oostduindkerke en nadien ook gebruikt voor een lezing in een woonzorgcentrum aan de kust.
Naast haar werk en het schrijven van verhalen, volgt ze een educatieve master aan de Universiteit Gent. Hiermee hoopt ze leerlingen uit de tweede en derde graad, die moeilijk mee kunnen door ziekte of langdurige afwezigheid, te kunnen helpen. Haar thesis handelt over het gebruik van literaire fictie over de eerste mensen in de lessen biologie.
Karen hoopt met haar verhalen te blijven verrassen en met creatieve werkvormen jong en oud te inspireren.
Uitgelichte titels
Het meisje dat in een doosje wilde kruipen
Lezingen
1. Lezingen voor jongeren
In het lager of middelbaar onderwijs start Karen haar lezing meestal met het thema van de Jeugdboekenmaand. Samen met de leerlingen filosofeert ze ook over het nut van lezen. Vervolgens vertelt ze aan de hand van een PowerPoint en een filmfragmentje over een aantal verhalen of boeken die ze heeft geschreven.
Naargelang de leeftijd van de leerlingen kiest ze een kort of een langer verhaal met een bepaald thema. Dit kan gaan over heimwee, voetbal, de jaren '70, vreemde culturen of volksverhalen over draken, vulkanen en zeenimfen. Ook de oertijd kan aan bod komen.
Nadien mogen de leerlingen zelf aan de slag. Karen legt uit hoe ze zelf tot een verhaal kunnen komen en hoe een verhaalstructuur in elkaar zit.
Met kaartjes die ze mogen invullen verzamelen ze personages, voorwerpen, vreemde plaatsen en gebeurtenissen. Die leggen ze samen tot ze tot een geheel komen. Eventueel werkt ze thuis met bevriende auteurs het verhaal verder uit zodat ze dat nadien met een bijhorende illustratie kunnen terugsturen naar de school. Dit noemen ze sprokkelverhalen.
Bij elke nieuwe lezing neemt ze de sprokkels van vorige lezingen mee, zodat de verhalen van de ene school naar de andere school meereizen. De leerlingen mogen uiteindelijk een aantal van deze verhalen uitkiezen. In bijlage vind je een voorbeeld van een uitgewerkte sprokkel.
2. Lezingen voor ouderen
Karen geeft ook lezingen met bevriende auteurs in woonzorgcentra. Als onderdeel van de lezing zitten de auteurs op verschillende tijdstippen met de bewoners samen om tot verhalen te komen. Deze verhalen kunnen zowel autobiografische als gefantaseerde elementen bevatten en zijn vaak humoristisch of ontroerend.
Praktisch
- Karen werkt meestal met een PowerPoint en met kaartjes.
- De organisator voorziet een beamer.
- De organisator voorziet schrijfgerief voor de leerlingen.
- Er moet plaats zijn om te schrijven of te tekenen.
- Tijdens een lezing met groepen van 20 tot 25 leerlingen kan Karen dieper ingaan op de sprokkelverhalen. Met grotere groepen wordt dat oppervlakkeriger.
