Lara Taveirne
Biografie
Lara Taveirne (1983) studeerde af in de Germaanse Talen met een thesis over liefdesverdriet. Jarenlang werkte ze als theaterregisseur. Pas in 2014 durfde ze voor haar grote liefde te kiezen: literatuur. Haar debuutroman 'De kinderen van Calais' (2014, Manteau) leverde haar de debuutprijs op.
Intussen schreef ze nog drie romans. Over 'Kerkhofblommenstraat' schreef Tom Lanoye: "De nieuwe literaire golf in Vlaanderen is vrouwelijk, van Lize Spit tot Griet Op de Beeck, maar Lara Taveirne zou weleens kunnen uitgroeien tot de grootste verteller onder hen."
Op haar 25ste werd Lara verliefd op een leegstaand en vervallen sluiswachtershuisje op het verlaten platteland. Ze schreef de eigenaar een lange brief met de vraag of ze er mocht wonen. De man gaf haar de sleutel en voorspelde dat ze het er hooguit een week zou volhouden. Samen met haar man (biologisch landbouwer en landschapskunstenaar) woonde ze er dertien jaar. Ze kregen er twee kinderen en leefden er zonder luxe, dicht bij de natuur.
Toen ze in de eerste lockdown te horen kregen dat dit verhaal ten einde kwam, omdat het huis zou worden verkocht, besloot Lara om haar herinneringen aan dit bijzondere huis neer te schrijven. Dat resulteerde in haar laatste roman 'Pluto, aan het einde van de weg rechtdoor' (Prometheus, 2022). Het werd geen autobiografisch verslag, maar een roman over drie generaties vrouwen. Het boek werd goed onthaald in de pers en liet haar lezers sprakeloos achter. Het kreeg een plaats op de longlist van de Vlaamse literatuurprijs de Boon.
Lara is docent aan het Koninklijk conservatorium in Antwerpen, waar ze het vak 'schrijven' geeft aan de opleiding Woordkunst. Ook is ze docent spel- en verteltheater aan het DKO in Brugge en Roeselare.
Lezingen
In haar debuut, 'De Kinderen van Calais', springen twee hartsvriendinnen van de kliffen. Of niet, want het lichaam van het tweede meisje wordt nooit teruggevonden. Aan de hand van een aantal artefacten legt Lara uit hoe zo’n boek ontstaat. Ze laat het voddige krantenknipsel zien uit 2005, waarin de dubbele zelfdoding van twee vijftienjarige meisjes wordt besproken. Maar ook een brief van haar vroegere schooldirecteur, die zich richt tot haar ouders: "Lara en haar vriendin Hanne zijn geschorst omdat ze zich tijdens de schoolreis naar Cap Blanc Nez naar de rand van de kliffen hebben begeven en daarbij hun leven in gevaar hebben gebracht."
Lara geeft de lezer ook vrij toegang tot haar schrijvende hoofd, aan de hand van korte verhaaltjes, waar afbeeldingen bij horen. 'Het omgekeerde van ‘pop’ is ‘dod’' was Lara's lievelingszin als kind, waar ze negentien hartjes bij heeft getekend. Samen met haar lezers ontleedt ze deze zin van Joke van Leeuwen en onderzoekt ze waar de schoonheid in schuilt. Ze bespreekt het belang van de elektrische schrijfmachine. Alles op een luchtige toon. Niet met de zwaarbeladen sérieux die Lara als jongere een afkeer deed krijgen voor literatuur. Toch zijn de thema’s niet licht. Het gaat over trauma, een vlek op een levensverhaal. Over liefdesverdriet. Over zelfdoding, iets wat ze van dichtbij heeft meegemaakt toen haar broertje op achttienjarige leeftijd zijn dood ging zoeken in een bos in Lapland.
Willen lezers het hebben over 'Kerkhofblommenstraat', dan gaat het vooral over hoe Lara na een diepe afkeer voor haar West-Vlaamse roots terugkeerde naar haar moedertaal. Willen ze 'Pluto' bespreken, dan keert ze aan de hand van foto’s terug naar de dertien jaren die haar leven als moeder én als schrijver hebben gevormd.
Tussendoor leest Lara uiteraard passages voor uit haar werk, iets wat ze als docent voordracht en theater zeer graag doet.
Praktisch
De organisator voorziet een beamer om afbeeldingen en filmpjes te laten zien.
